Vladimir Petrović

Biografija

Vladimir Petrović rođen je 1. jula 1955. godine u Beogradu, a u fudbalskom svetu poznat je pod nadimkom Pižon, što u prevodu sa francuskog jezika znači golub. Za 11 godina u klubu, kao četvrta Zvezdina zvezda, je odigrao 497 mečeva i postigao 117 golova, uz to je osvojio kao igrač pet titula šampiona države i jedan kup. U dva navrata je bio trener Crvene zvezde, a 1997. godine je osvojio nacionalni kup.

Veliki deo karijere je proveo u našem klubu, gde je stekao počasnu titulu četvrte Zvezdine zvezde, odnosno, ušao je među pet najboljih igrača koji su ikada igrali na beogradskoj Marakani. Takođe, važi za jednog od najmlađih debitanata u najtrofejnijem srpskom klubu, jer je 1971. godine, dakle kao šesnaestogodišnjak prvi put zaigrao za seniorski tim, mada je zvaničan debi zabeležio 19. jula 1972. godine protiv Hajduka sa 17 godina i 19 dana. Osvojio je kao igrač šest domaćih trofeja, pet titula i nacionalni kup, a veliki žal je ostao zbog izgubljenog finala Kupa UEFA 1979. godine protiv Borusije iz Mehengladbaha. Ukupno je crveno-beli dres oblačio 497 puta uz 117 postignutih golova. Posle jedanaest godina na Marakani, 1982. godine otisnuo se u London, gde je za tamošnji Arsenal igrao jednu sezonu. Inostranu karijeru je nastavio u Antverpenu, Brestu, Standardu i na posletku u Nansiju 1988. godine.

Često sam imao problem u igri, jer sam u glavi imao ne dva, već pet rešenja

VLADIMIR PETROVIĆ Pižon

U dresu sa nacionalnim obeležjem nastupao je 34 puta, postigao je pet golova. Debitovao je protiv Mađarske 26. septembra 1973. godine, učestvovao na dva Svetska prvenstva 1974. godine u Nemačkoj i 1982. godine u Španiji. Reprezentativnu karijeru je završio 13. oktobra 1982. protiv selekcije Norveške u Oslu. Ostaće upamćen u istoriji kao igrač briljantnog uma, kao neko ko je video pet poteza unapred i bio jedan od najomiljenijih fudbalera među navijačima Zvezde i poklonicima ovog sporta.

Fudbal je Pižonova ljubav i strast, po završetku igračke karijere novu je gradio kao trener. Posle rada u Omladinskoj školi Crvene zvezde, bio je pomoćnik u stručnom štabu Dragoslava Šekularca 1989. godine, pa potom i trenerskom timu Ljupka Petrovića sezonu kasnije, kada su ostvareni najveći rezultati u istoriji kluba i srpskog fudbala. Dva puta je bio prvi trener svog voljenog kluba. Radeći sa biserima iz omladinaca, pre svih sa Dejanom Stankovićem u sezoni 1996/97 osvojio je nacionalni kup, a u drugom mandatu bio je na klupi u sezoni 2009/10. Kao trener vodio je još Radnički (NB), Bor, Atromitos, Slaviju Mozir, Vojvodinu, Dalijen i Temišvar i OFK Beograd. Bio je selektor mlade reprezentacije Srbije i Crne Gore (2002-2004.) i bio vicešampion Evrope 2004. godine, a od 17. novembra 2010. do 14. oktobra 2011. godine je bio selektor Srbije. Predvodio je još Kinu, Irak i Jemen.